De day after is BC nog steeds in schok. We lopen het basiskamp door en kijken of we ergens hulp kunnen bieden. We kunnen niets doen. In de ochtend is het weer even helder. In die tijd zijn 35 gewonden per helikopter naar Kathmandu vervoerd. 17 mensen zijn helaas overleden door de ramp. Onder een zeil liggen een aantal lichamen te wachten tot ze vervoerd worden. Met name het kamp van Adventure consultants en Summitclimb is zwaar geraakt. Van hun kamp is nauwelijks iets over. Ik zie heel persoonlijke spullen, een aantekeningenboekje, shampoo, slippers, een leesbril, van alles. Het doet mij denken aan de beelden van een neergestort vliegtuig. BC is niets meer dan een rampplek op dit moment. Sommige doden krijgen een gezicht, een cameraman die twee dagen in ons kamp rondliep leeft niet meer.

‘s-Nachts voel ik om drie uur een naschok. Ik ben bang voor het gerommel van lawine wat daar op volgt. Deze keer blijft het uit. Overdag zit de schrik er ook nog goed in. Vanuit de eettent stormen we naar buiten als we denken een schok te voelen. Of als een lawine naar beneden valt. Twee dagen geleden hadden we daar de tent niet voor uit gekomen, nu is het anders.

We verhuizen naar een verlaten kamp van een Chinese expeditie, die volgens ons nog iets veiliger moet zijn. Of het echt uitmaakt weet ik niet. Halsoverkop vertrekken mensen uit het basiskamp. De vraag is of dat slim is. Voorlopig zitten wij op een plek die aantoonbaar veilig lijkt. 50% van het kamp is weggevaagd. De aardbeving heeft voor veel schade inde regio gezorgd. In Kathmandu zijn duizenden doden. Het vliegveld is gesloten. Voorlopig zit ik hier nog wel een paar dagen vast denk ik. Ik kan mij niet voorstellen dat de expeditie nog een vervolg krijgt, maar 100% uitgesloten is het op dit moment nog niet. We gaan het zien, voorlopig is het ook niet belangrijk.Veel klimmers zitten nog vast in C1. Een aantal kan per helikopter naar beneden worden gebracht.

Ik realiseer mij hoeveel geluk ik heb gehad. De totale verwoesting van de aardbeving is slechts een paar honderd meter weg. Eigenlijk stond op de dag van de beving een wandeltocht naar Pumori BC gepland. Omdat het sneeuwde zagen we daar vanaf. De grootste lawine na de beving kwam van de Pumori. Ik had deze mail niet geschreven als het eergisteren zonnig was geweest…

Hartverwarmend zijn de smsen en mailtjes die ik van jullie allemaal krijg. Zelfs van onbekenden uit India en Australie. Het nieuws heeft inmiddels ook Nederland bereikt. Ik word werkelijk platgebeld en gemaild door kranten, radio en televisie.