Na Namche bazar is de eerstvolgende stop tijdens de trektocht Pangboche. Niet zomaar een plek, de lama gaat onze expeditie zegenen in het plaatselijke klooster. Murmelend werkt hij zich door de gebeden, terwijl de wierook de lucht van iets te lang niet gewassen kleding gedeeltelijk wegdrukt. Iedereen krijgt een envelop met een persoonlijke boodschap van de lama, die van mij is gericht aan ‘Aric’.
De lama doet drie handjes rijst in de envelop en zegt : mocht er gevaar zijn tijdens de beklimming, gooi dan een handje rijst in de richting van de bedreiging!

De trektocht gaat verder naar een-naar-hoogste dorp tijdens de trek, Lobuche. In Lobuche vermoorde ooit een Duitse trekker zijn vriendin met een sjaal. Sindsdien gaan er spookverhalen rond. ’s-Nachts verschijnt de geest van vrouw, soms in combinatie met een gevoel van gewurgd worden voor je wakker schrikt. Niets leuker dan dan dit verhaal delen met niets vermoedende trekkers in de lodge.
In diezelfde logde is een Chinese klimmer die twee jaar geleden onvoorstelbaar veel gelukt heeft gehad. Tijdens de beklimming van de Nanga Parbat in Pakistan, werd het basiskamp overvallen de Taliban.
Nadat de klimmers beroofd waren, zijn ze op een rijtje gezet en vervolgens een-voor-een geëxecuteerd. Deze Chinese klimmer wist net voor het zijn beurt was, zigzaggend weg te rennen, waarbij de kogels hem letterlijk om de oren vlogen. Volgens de verhalen mist hij zelfs een stukje oor, blijkbaar is dat niet waar, ze zitten nog puntgaaf aan zijn hoofd.

Om beter te acclimatiseren beklimmen we de Lobuche East van 6000 meter. Het gaat perfect. Alleen vind ik mijn weg in het donker in de rotspartijen. Ik schiet zo lekker op dat ik inmiddels iedereen heb ingehaald en samen met de sherpa’s klim die het touw aan het bevestigen zijn. Op de top is het uitzicht overweldigend. Makalu, Everest. Lhotse en Amadablam verschijnen als een zaagtandprofiel aan de horizon, terwijl de opkomende zon de bergen een waanzinnige rode kleur geeft. Ik ben gelukkig en in mijn element. Terug aangekomen in High camp vraagt onze hoofdsherpa naar mijn klimervaring. Ik vertel over mijn 4000-er verzameling in de Alpen en mijn haat-liefde verhouding met de Everest, 250 meter onder de top, doorgesneden achillespees, lawine en aardbeving. Zijn wat hoge stem daalt een paar octaven, Kharma schraapt zijn keel, knijpt hard in mijn schouder en zegt; This year you Summit Eric! I Get you very strong Sherpa!

Terug in Lobuche heb ik een missie. Een klimmaatje zoeken voor de toppoging. In de hoogtekampen deel ik een tent met 2015 maatje Pieter van den Broeke. Klimmen doen we niet samen, omdat we een verschillende tempo hebben.
Iedere klimmer heeft het liefst een zo’n sterk en ervaren mogelijke klimpartner. Het vergroot de kansen en het verkleint de risico’s. Ik heb mijn vizier op Grace Mc Donald gezet. Haar ken ik nog van Everest 2012 en andere expedities. Ze is zo sterk als een paard, klimt ongeveer even snel en heeft de meeste expeditie ervaring van de groep. Zij herkent de verschijnselen van hoogteziekte en weet wanneer je Dexasmethason of Nifedepine nodig hebt. Met haar wil ik klimmen als het er echt op aan komt. Grace lacht en knikt en heeft blijkbaar zelf ook al nagedacht. We schenken een knop black tea in en geven elkaar een knipoog. Het plan is bezegeld!

Voor klimmer Jeroen stopt de expeditie al voor hij goed en wel begonnen is. Zijn thuisfront heeft het moeilijk met zijn aanstaande klim en Jeroen zelf ook. Ik vind het moedig van hem op de beslissing te nemen om terug te gaan!
Een dag later komen we aan in basecamp. Het is fijn om terug te zijn, maar bij iedere kreun van gletsjer of lawine om mij heen schrik ik op. Ergens zit de aardbeving nog in mijn achterhoofd. De komende tijd gaan we 7-daagse acclimatisatieronde doen waarbij we tot camp 3 op 7200 meter klimmen.

De expeditie volgen kan via bv mijn Facebook of Twitter ericarnold8850.
Bedankt voor al jullie berichten op mijn sat Phone, mail, Twitter en Facebook!