Ik ga terug naar de Mount Everest in 2016. Onvoorwaardelijk. Die beslissing neem ik terwijl ik een rondje aan het hardlopen ben in het bos. De najaarstorm zwelt aan en zwiept de takken heen weer. Uitwaaien, ik snap nu waar die term vandaan komt. Langzaam voel ik de irritatie en boosheid zakken over het onverwachte “nee” van een sponsor. Een lege ballon Ga je terug? Geloof je niet dat iemand je een teken van boven wil geven? Nu stop je toch zeker wel? Zomaar een aantal van de vragen die ik de afgelopen maanden tientallen keer heb beantwoord. Zo als altijd is het moment net na een expeditie geen goed moment voor nieuwe ingrijpende beslissingen. Goede beslissingen vragen balans tussen emotie en ratio. Als de emotie de ratio vertroebeld is de basis voor de beslissing niet goed. Sowieso voel ik mij een ballon waar alle lucht uitgelopen is na een grote expeditie. Het doel is weg, de focus ook. Niets erger dan zonder een groter doel een rondje door park hardlopen of een krachttraining. Het voelt zo zinloos. Toch heb ik vanaf de eerste dag na terugkomst geleefd en getraind alsof ik morgen weer terug ga. Wel met minder plezier, maar gedisciplineerd genoeg om de boel niet de boel te laten.

De waakvlam voorbij Met het verstrijken van de maanden gaat het waakvlammetje van verlangen om terug te gaan langzaam feller branden. Maar het is nog wel heel randvoorwaardelijk; alleen via een andere route, alleen met een sponsor, op werk moet het kunnen en mijn vriendin moet het ook goed vinden. Het voelt fijn om een paar randvoorwaarden in te bouwen. Nee, ik ben niet zo monomaan meer dat het ten koste van alles gaat. Of maak ik mijzelf dat wijs omdat ik weet dat deze randvoorwaarden uiteindelijk toch wel op “ja” staan?

Compromisloze keuzes; de basis voor succes? Terug naar mijn rondje hardlopen tijdens de najaarstorm. De beoogde sponsor zegt nee. Een enorme streep door de rekening van zo’n 50% van de expeditiesom. Maar hé, de andere 50% is er wel, nog steeds redelijk uniek! Niets is zo fijn als het heft in eigen handen nemen op het moment dat het tegenzit. Niet wachten tot de volgende klap komt, maar dwars tegen de (najaars)storm in een nieuw plan maken. Mijn klimcarrière nam ooit een vlucht door compromisloze keuzes te maken. Door de Mount Everest expeditie onvoorwaardelijk op één te zetten. Ik hoor het mijzelf zeggen tijdens lezingen; het is een ingrediënt dat nodig is om de hoogste doelen te halen. Expliciete, soms harde, en bij momenten egoïstische keuzes zijn nodig om de hoogste doelen te halen. Het wordt tijd om daar zelf ook weer naar te handelen. Hoe kan ik van een ander verwachten om mij te steunen als ik zelf randvoorwaardelijk en calculerend tot mijn keuzes kom?

In het donker inmiddels ren ik de straat weer in. Voor mijn huis klop ik de modder van mijn schoenen en strek mijn spieren nog wat. Terwijl mijn hartslag langzaam zakt trek ik in mijn bezwete kleren de laptop op schoot en boek een ticket op 5 april 8.10 vanaf Rotterdam Zestienhoven. Tevreden spring ik onder de douche. Niets is zo fijn als een nieuw avontuur in het vooruitzicht. Natuurlijk zet ik in gedachten de laatste stappen naar de top terwijl de shampoo uit mijn haar spoelt. Maar daar is het niet om begonnen. Ik heb er nu plezier in.

Levensdrift of doodsverlangen Nooit heb ik zo het gevoel gehad in leven te zijn als tijdens een expeditie. Pure levensdrift trekt mij naar de berg. Nergens is het gevoel van leven zo sterk als dichterbij de rand. Daarom klim ik en ga ik terug.

De expeditie en voorbereiding is te volgen door linksonderin op mijn website in te schrijven voor de nieuwsbrief www.ericarnold.nl of via Twitter ericarnold8850.