Ver in de bergen, in de winter, zag ik de Everest voor het eerst op een onscherpe foto in een boek van Halliburton. De Everest zelf stond een beetje op de achtergrond en sprong er niet echt uit als de hoogste berg, maar dat was niet erg. Het was gewoon de hoogste, zo luidde immers de legende. Dromen, dat moest je kunnen bij deze foto, als een jongen die niets liever zou willen dan bovenop die winderige bergkam staan, helemaal naarde top klimmen, van dat punt dat zo onvoorstelbaar hoog leek. Dit was een van die ongeremde dromen die vrij komen als je ouder wordt. En ik wist dat ik niet de enige was die over de Everest droomde, het hoogste punt punt op aarde, zo onbereikbaar, zo buiten de praktijk van alle dag, dat sprak tot de verbeelding van veel jonge jongens en volwassen mannen.

Thomas Hornbein
Everest, The west ridge

7.32 uur. Precies op dat tijdstip raken de eerste zonnestralen mijn tentje in het basiskamp. Alles wat bevroren is omtdooit. Het duurt niet lang voor het aangenaam warm wordt in mijn tent. Ik wurm mij uit mijn donzen cocon. Mijn tentje ligt naast een klein bevroren meertje, ligt iets hoger dan de meeste tenten en kijkt uit over het hele basiskamp. Links naast mij licht de Khumbu icefall. Om mij heen zijn alleen maar hoge bergen. Om mij heen vallen op veilige afstand steen, ijs en sneeuwlawines naar beneden. Ik heb het mooiste plekje van het hele basiskamp vind ik zelf.

Sinds drie dagen ben ik nu in Everest Bc. In tegenstelling tot vorige expedities zijn dingen veel beter geregeld. Het eten is bijvoorbeeld echt lekker. Verse soep en Brood hamburgers, gegrilde kip. In de tent ligt een kussen en een matrasje. Arnold Coster expedities koopt een deel van de logistieke ondersteuning in bij 7 summits treks. Verschillende partijen doen dit. Het zorgt er voor dat we gebruik kunnen maken van een bakkerij. In een tent is zelfs een bar, waar we kostenloos kunnen drinken. Met de helikopter worden regelmatig nieuwe voorraden ingevlogen.

Maar uiteraard is al die luxe bijzaak. Ik ben hier gekomen om te klimmen. Sinds het grote ongeluk in de icefall is er niet meer geklommen. Het ongeluk is wereldwijd groot nieuws. Ik word door heel veel media uit Nederland benaderd; Hart van Nederland, BNR, ANP, radio 1 en 2, RTV rijnmond, EenVandaag, Trouw en dan vergeet ik er nog een paar. Een aantal sta ik te woord.

Een deel van de sherpa’s wil stoppen, wat uiteraard hun goed recht is. In het kielzog van de sherpa’s stoppen ook de organisatie waar de sherpa’s voor werken. Ook proberen die sherpa’s andere sherpa’s te overtuigen dat ze ook moeten stoppen met klimmen. Daar heb ik minder begrip voor. Anders dan het woord doet vermoeden zijn de sherpa’s niet een groep. Onderling heerst verdeeldheid. Onze sherpa’s willen bijvoorbeeld graag doorklimmen. Zij komen uit een ander gebied dan de getroffen sherpa’s.

In het gunstigste geval wordt de impasse doorbroken, wordt de route weer geprepareerd en is het uiteindelijk veel rustiger op de berg doordat sommige grote expedities al gestopt zijn.

Het ongeluk is ook aanleiding om in breder perspectief naar de belangen van de sherpa’s te kijken. De directe cirkel rond de getroffenen sherpa’s eisen een betere positie. Concreet betekent dit een hogere levensverzekering dan de 10.000 USD die nu geldt. Vreemd genoeg is er een Nepalese wet die dit verbiedt. Ook eist een deel,van de sherpa’s dat een deel van het geld van de klimvergunning in een speciaal fonds gaat, dat uitkeert bij een ongeluk. Een vrouwelijke sherpa mag bijvoorbeeld niet hertrouwen na een een dodelijk ongeluk van haar man, met alle financiële gevolgen van dien.Als je het mij vraagt zijn het allemaal heel redelijke eisende de sherpa’s stellen. Het lijkt erop dat het minsterie van Toerisme de eisen ook voor een deel wil inwilligen. Over met name het opzetten van een speciaal fonds voor sherpa’s blijft onzekerheid. Een deel van het geld van de vergunning wordt dan in een fonds gestort wat uitkeert bij overlijden van een sherpa. De sherpa’s eisen 30%, het ministerie biedt 5% tot nu toe.

Blijft over dat een deel van de sherpa’s nog steeds eist dat iedereen stopt met zijn expedities. Dit nu negeren kan zomaar flink uit de hand lopen. Persoonlijk geloof ik niet dat zoiets gaat gebeuren. Maar in het basiskamp gonst het zoals altijd van de roddels en geruchten. Alle vergunningen zijn ingetrokken…De Everest is voor iedereen gesloten dit jaar…In het basiskamp is een soort van collectieve vergadering waarin de leiders van de grote expeditieteams hun zegje doen. Iedereen houdt de kaarten op de borst. Niemand heeft het over stoppen of doorgaan.

Ik wil ondanks het vreselijke ongeluk nog steeds door met de expeditie. Ik heb ook vertrouwen in een oplossing, ik focus mij op de goede dingen en laat mij niet teveel afleiden door het hele circus Everest. Maar het is In Nepal, het kan even duren voor die oplossing er is. Als ik iets heb geleerd tijdens afgelopen expedities, dan is net wel om in het moment te leven en niet te ver vooruit te kijken. De komende dagen zouden we hoe dan ook niet gaan klimmen. Eerst gaan we een wat touw en laddertechnieken oefenen aan het begin van de icefall. Onze sherpa’s beginnen hoe dan ook niet aan de expeditie zonder de ceremoniële puja. Daarna kijken we wel weer verder. Een beetje zorgen begin ik mij inmiddels wel te maken.

Dank voor jullie berichtjes, Ze komen allemaal aan, antwoorden gaat alleen niet zo makkelijk. Voor meer nieuws rond de Everest is de site van Alan Arnette een prima bron. http://www.alanarnette.com