Every mountain top is within reach if you just keep climbing.” ― Barry Finlay

Voor een paar dagen leid ik het leven van een gepensioneerde op 5300 meter hoogte. Ik heb er aanleg voor. Ik spreid mijn taken zorgvuldig over de dag, heb weinig te doen maar verveel mij geen moment. Terwijl ik net mijn handwasje aan de binnenkant van mijn tent heb opgehangen, roept expeditieleider Arnold Coster of ik mee ga naar onze buren, een Chinese expeditie. Meer en meer wordt de Everest het domein van Chinese en Indiase klimmers. Westerse klimmers zijn in de minderheid. Westerse aanbieders verliezen langzaam maar zeker markt. Bij de Chinezen aangekomen krijgen we peperdure thee geserveerd in schaaltjes van €1500 per stuk. Eerlijk gezegd had ik de schaaltjes nog laten staan als ze €2,95 bij de Xenos hadden gekost, maar ach! Ik scan de vriendelijk lachende Chinese gezichten, en vraag mij af wat een goed onderwerp is om het gesprek te openen. De keer dat ik bij een theeceremonie werd opgelicht in Peking lijkt mij geen goed idee. Net als het kritische boek dat ik laatst over Mao heb gelezen, of de vraag waarom ze de Everest niet vanuit  “hun” Tibet-China beklimmen. Het probleem lost zichzelf op, nadat de thee is vervangen door whiskey komen de verhalen vanzelf los. Klimmersverhalen. Tikje sterk, maar dat geeft niets! Dampende schalen met Chinees eten komen binnen (lekker!!). Ik krijg de Chinezen aan het lachen door als een echte Hollandse boer te vragen om een lepel. We besluiten de bijeenkomst met de volgende afspraak, als wij zorgen voor drie levende kippen, maken de Chinezen hun lokale specialiteit voor ons. We gaan het proberen!

Lees meer…