Ben weer terug in Kathmandu na een zesdaagse trektocht. Het Langtang gebied is anders dan de Annapurna en Everest waar ik eerder ben geweest, andere natuur, mensen, maar vooral armer. Dat blijkt tijdens de eerste nacht in de logde. Voordat ik ga slapen valt mij op dat er rondom het bed keutels liggen. Na paar uur slapen word ik wakker van de herrie om mij heen. Met het licht aan rent er een rat de kamer door. Naast mijn bed lacht er nog een naar mij. Het stikt van de ratten in de logde. De rest van de nacht doe ik dan ook geen oog meer dicht. Alles voor de top zullen we maar zeggen.
De trek zelf gaat prima. Voel mij oersterk en ren bijna omhoog op 3700 mtr. Helaas wel 2,5 uur de verkeerde kant opx85 Het mag de pret allemaal niet drukken, we lopen stug door en blijven netjes binnen schema. Zodra je in Nepal sterk voelt, word je meestal ziek. Nu dus ook. Annelie en ik hebben allebei maagproblemen. De dag daarna wordt dan ook een martelgang, al overgevend komen we uiteindelijk in het laatste dorp onder de pas. De pas zelf is het hoogtepunt. Met 4600 mtr bijna zo hoog als de Mont Blanc, maar nog steeds 1000 meter lager dan het basiskamp van de Cho Oyu. De lucht is al behoorlijk ijl, waardoor het hard werken is om boven te komen. Mooi uitzichten! De laatste dag dalen we 2300 meter af naar het einddorp van de tocht. Vanaf daar is het maar 100 Km terug Kathmandu. De bus doet er alleen wel zo’n 10 (!) uur over. Daar hebben we weinig trek in. Zodra we in het dorp aankomen komt er een Landrover aanrijden. Geinspireerd door Peking Express spring ik voor de jeep en vraag om een lift. Het lukt! Dat scheelt een uur of vijf reizen. In de auto blijkt pas hoeveel geluk we hebben. Er is een staking aan de gang waardoor alle wegen gesloten zijn. Zox92n 80 toeristen wachten al twee dagen om weg te komen. Voor onze prive auto gaan de wegen wel open; Nepal= derde wereldland = corruptie. Wat een paar Roepies al niet kunnen betekenen De weg is in een verschrikkelijke conditie. Tot aan het plafond van de jeep is zeker 20 cm ruimte. Toch stoot ik er continue mijn hoofd tegen. In de auto zit een Ijslander die volgend jaar de oceaan over gaat roeien. Mijn grappen over Ijslandse banken worden door hem niet op waarde geschat -;). Terug in Kathmandu (douche! Eten!) weer een paar expeditieleden ontmoet. Twee Zweedse stelletje + een alleenstaande vrouw. Heb meer het gevoel dat ze gezellig op vakantie zijn, dan dat ze op het punt staan de zesde berg van de wereld te beklimmen. Ook Denen, Groenlander en Spanjaarden zijn er. Een beetje een gesloten gezelschap.
Wat dat betreft heb ik het getroffen met Annelie ( die wat heeft met een van de Zweedse Makalu jongens die ik in mijn vorige bericht noemde). We kunnen het goed vinden en zijn minstens zo fanatiek. Everest is nog wel eens ondewerp van gesprek. Natuurlijk heb ik mij tijdens de trekking niet laten verslaan door een vrouw -;). Er zijn grenzen! De opdracht voor de komende vier dagen in Kathmandu is simpel; eten! Zo veel mogelijk aankomen, zodat ik op de berg een buffer heb. Voor mijn vertrek uit Kathmandu plaats ik nog een bericht met meer info over de expeditie. Heb er onwijs zin in. Het lijkt net alsof ik over een paar dagen op schoolreisje ga!
Recente reacties