Inmiddels terug in Kathmandu is het tijd om de afsluitende woorden van mijn expeditie te schrijven. Dat valt nog niet mee, ik voel mij moe en leeg. op 31 mei vertrek ik naar Nederland. Wat op dit moment overheerst is een gevoel van teleurstelling. Het is niet gelukt. Veel mensen steken mij een hart onder de riem te steken, je bent heel hoog gekomen, je hebt pech gehad, wees blij dat he het overleeft hebt.

Al die opmerkingen zijn waar. Door gaan tijdens de toppoging was zonder meer onverantwoord. Opnieuw omhoog gaan door de bevriezingen ook. Dat alles neemt niet weg dat ik op dit moment uit Nepal weg moet om wat meer afstand te kunnen nemen. Over een paar maanden zie ik ongetwijfeld wel de mooie kanten van de expeditie, maar nu is het nog even te vroeg denk ik.

Anderzijds, ik zelf een boel geluk gehad. Op de topdag, maar uiteindelijk ook de keuze van de topdag. Als ik net als de vele college klimmers een dag eerder omhoog was gegaan, was ik getroffen door lawine in C3 die 3 van onze vier tenten wegvaagde. Tsja, is het glas halfvol of halfleeg?

Ga je terug? Die vraag is mij ook al vaak gesteld. Op dit moment weet ik het niet. Mijn belangrijkste drijfveer zou nu wraak zijn en dat is niet genoeg. We zien het wel!

Teruglopend uit het basiskamp naar vliegveld Lukla laat ik alle herinneringen nogmaals langs mij heen glijden. Uit mijn Ipod klinken de Red Hot Chili Peppers. Om mij heen staan de hoogste Bergen van de wereld. In de lodge waardeer ik de dingen die er in het basiskamp niet waren, een koud biertje, een echt bed en normale temperaturen.

In Lukla is het weer te slecht om te vliegen. Dagenlang zijn we aan het dorp gebonden, waarna we na een aantal dagen besluiten om (duur) met een helikopter uit te vliegen.

Onderweg ontmoet ik de leider van de Everest expeditie die het lichaam van mogelijke eerste Everest beklimmer George Mallory heeft gevonden. Mallory verdween in 1924 en is pas 1999 gevonden. Het is een van de grootste mysteries of hij ooit de top heeft bereikt.

Ik vraag de oren van het hoofd van de Expeditieleider en in gesprek met hem  kom ik  tot nieuwe inzichten. Ergens wil ik graag geloven dat Mallory het gehaald heeft destijds.

Tot slot moet ik natuurlijk een aantal mensen bedanken: Mijn sponsoren, Everest-Interim, Basecamp Solutions, MNO Vervat en Lekkerkerker Rotterdam en Gulf Air. Zonder hun steun had ik überhaupt nooit kunnen proberen om mijn droom te verwezenlijken.

Iedereen die zo hartstochtelijk heeft meegeleefd met de expeditie. Het aanzetten van mijn satelliettelefoon en het checken van de berichten waren de hoogtepunten van de dag.

Vrienden, familie en collega's, bedankt voor al jullie steun!

Een person moet ik natuurlijk bij naam noemen. Yeter, jij staat altijd achter mij, ook onder moeilijke omstandigheden zoals de afgelopen weken. Het leuke van reizen en helemaal expeditie klimmen is dat je gaat reflecteren op je "normale" bestaan. Levend op de toppen van je emoties kom je tot nieuwe inzichten. Als ding daarbij duidelijk naar voren komt is het wel mijn gevoel voor jou. Laat dat het eerste positieve punt zijn om op voort te borduren in Nederland!