12 weken geleden werd mijn achillespees doorgesneden door een vallende schaatser op de ijsbaan. Langzaam gaat het nu beter. De eerste weken na het ongeluk waren het moeilijkst. In één keer van 10 uur per week sporten naar 0, dat geeft een lichamelijke reactie waar je echt niet vrolijk van wordt. Het lichaam is gewend aan een bepaald stofje dat vrij komt in je hersenen tijdens het sporten. Als dat uitblijft, volgen ontwenningsverschijnselen; hartkloppingen en zweetaanvallen. Het is goed dat er thuis geen behang aan de muren zit!

Na de operatie mocht na acht weken het gips van mijn been. Mijn kuitspier was zo geslonken, dat mijn been het model van een satéprikker had. Lopen gaat alleen nog met krukken. Ondertussen ben ik een uur of zes per week bezig met revalideren, gedeeltelijk in het Topsportcentrum Rotterdam. Dat start met heel simpele oefeningen, je tenen opkrullen, met je voet op de grond tappen. De eerst keer zonder belasting fietsen op de hometrainer voelt als een grote mijlpaal. Langzaam gaat het lopen soepeler. De krukken zijn begin mei niet meer nodig. Toch loop ik nog wel als Herr Flick van de serie Allo Allo. 3 mei is de dag dat ik weer een zwembad in kan. Rustig aan, alleen nog schoolslag, maar toch! Het gaat van revalideren in de richting van rustig sporten.

Het totale revalidatie traject duurt tussen de zes en negen maanden. Sneller gaat het helaas niet worden. Of je nu Eric Arnold, Nigel de Jong, Stefan Groothuis of Bryant uit de NBA ben, die tijd heeft het lichaam nodig om te herstellen.

De volgende mijlpaal is nu ‘normaal’ lopen. Ik verheug mij op de eerste keer hardlopen. Ondertussen is ‘mijn’ expeditie’ druk op weg met het beklimmen van de Everest. Het moment dat de top bereikt wordt, is er voor mij één met mixed feelings.

De vraag die aan mij gesteld blijft worden is ‘ga je terug’. Daar heb ik lang over kunnen nadenken. Het antwoord is ‘Ja’. In 2014 wil ik het weer gaan proberen. Op mijn verlanglijst voor de sinterklaas staan snijvaste canvas sokken voor bij het schaatsen…