Helaas, voor mijn expeditie goed en wel van start is gegaan, is hij al weer voorbij. Deze update schrijf ik vanuit Kathmandu. Als het goed is vlieg ik woensdag weer terug naar Nederland.

Terug naar het basiskamp. De aanleiding tot dit alles is natuurlijk buitengewoon triest. Op … Veroorzaakt een lawine in de Khumbu ijsval een drama waarbij zestien sherpa’s overlijden. De Khumbu ijsval is het gevaarlijkste traject van de Nepal route van de Everest. Boven de zogeheten ” popcorn” in de ijsval, breekt een gigantisch stuk ijs af, wat vervolgens in kleinere stukken breekt en zo slachtoffers veroorzaakt. Drie slachtoffers kunnen helaas niet geborgen worden.

De route door de Khumbu icefall wordt ieder jaar geprepareerd en bijgehouden door de ” icefall doctors”. Een speciale groep sherpa’s die deze taak in opdracht van de regering uitvoert.

In vogelvlucht nog even wat er precies is gebeurd. Als gevolg van het ongeval staken sommige grote expedities hun klim. Dit zijn met name de partijen die direct getroffen zijn door de lawine. Logisch natuurlijk. Vervolgens ontstaat een soort van staking onder een deel van de sherpa’s. Zij eisen van het ministerie van toerisme betere arbeidsvoorwaarden, een levensverzekering, een speciaal fonds dat uitkeert bij overlijden van een sherpa. Het ministerie zegt een aantal dingen dingen toe. Punt van discussie blijft hoeveel procent er van de vergunning in het nieuwe fonds gestort moet worden.

De sherpa’s zijn onderling verdeeld. Ze zijn afkomstig uit verschillende gebieden in Nepal. Onze sherpa’s wilden de expeditie graag voortzetten. Binnen ons team was dan ook geen spanning tussen sherpa’s en deelnemers.

De groep stakende sherpa’s was niet eens heel groot. Om hun argumenten kracht bij te zetten hebben zij collega sherpa’s onder druk gezet om niet verder te klimmen.
De icefall doctors zijn bijvoorbeeld zwaar bedreigd door de stakende sherpa’s. Tot en met bedreigingen naar de families. Onacceptabel en niet echt respectvol naar je omgekomen collega sherpa vind ik. De arbeidsvoorwaarden van de sherpa’s verdienen aandacht. Maar niet op deze manier.

Niet heel vreemd dus dat de icefall doctors niet meer bereid waren om de opnieuw de icefall in te gaan. Naast de route repareren was het ook nodig om de route meer naar het midden van de icefall te verleggen. Een arbeidsintentief klusje. De icefall is altijd gevaarlijk, maar de plek waar eerder de lawine naar beneden kwam, is ook later nog een paar keer geraakt door vallend ijs. Geen goede plek voor een klimroute…

Zonder de icefall doctors is het nog steeds mogelijk om de Khumbu ijsval te beklimmen. Het vraagt alleen wel samenwerking met een paar andere grote expedities. Expeditieleider Arnold Coster heeft een rondje langs de overgebleven expedities gemaakt, om te onderzoeken of we kunnen samenwerken. Helaas was het basiskamp al een spookdorp geworden. Ook de laatste grote expedities hadden inmiddels besloten om hun beklimmingen te staken. Mede onder druk van de stakende sherpa’s. Die druk moet groot zijn geweest. Wie kiest er nu vrijwillig voor om een groot deel van zijn jaarlijkse inkomen mis te lopen?

Als een van de laatst overgebleven teams konden we weinig anders doen dan onze expeditie ook staken. Alleen de Everest in expeditiestijl beklimmen gaat nu eenmaal niet…

Bankier Moulay betaalt de helikopter terug van het basiskamp naar Kathmandu. Het ene moment kruip in de vrieskou mijn slaapzak uit, het volgende moment sta ik in de dampende en stoffige hitte van Kathmandu. Het dringt nog nauwelijks tot mij door dat de expeditie echt over is…
Natuurlijk is dat heel zuur. De voorbereidingen, trainingen ensponsorwervingen hebben heel veel tijd gekost. Ik heb geleefd als een topsporter en heel veel dingen opzij gezet voor mijn klim. Ik heb genoten van de voorbereiding, vind het fijn om ergens op gefocust te zijn en met mijn grootste passie bezig te zijn. De berg verlaten zonder zelfs maar een stap boven het basiskamp gezet te hebben is een scenario waar ik nooit rekening mee heb gehouden.

Tot nu toe heb ik weinig geluk gehad met mijn Himalaya expedities. Een gesloten Chinese grens in 2008, het Everest drama van 2012, mijn zware blessure in 2013 en nu dit…

Maar dat betekent niet dat ik mijn kop laat hangen! Zes keer vallen en zeven keer opstaan zou de van zijn voetstuk gevallen wielrenner Armstrongs hebben gezegd. Als ik iets echt haat, dan is het opgeven. Dat ga ik dan ook niet doen, zonder dat ik al direct een praktisch vervolg zie voor Everest 2014. Maar ooit komt er een dag waarop ik boven op de top van de Everest sta!

Tot slot moet ik mijn sponsoren bedanken. Bernard Muller, Rick Abresch. Super veel dank voor jullie support! Zonder jullie steun had ik Kathmandu niet eens gehaald. Jammer dat de geplande meet en Greet in het basecamp niet doorging.
In een opzicht, en niet het minste, is mijn expeditie wel een succes geworden; voor de stichting ALS – Project MinE heb ik een heel mooi geld bedrag kunnen inzamelen. Iets waar ik met trots op terugkijk en waarvoor ik mij wil blijven inzetten.

Alle andere volgers, bedankt voor jullie sms’jes, Apps, mails en berichten! Super dat jullie mij zo gesteund hebben.

Kathmandu, 28 april 2014
Eric Arnold